#minirecenzje lipiec
Zaginione dziecko, opuszczony dom i nierozwiązana zagadka rodzinnej tragedii sprzed lat.
Rodzinna tragedia…
Czerwiec 1933 roku. Mieszkańcy posiadłości w Kornwalii zwanej Domem nad Jeziorem, żyją przygotowaniami do obchodów przesilenia letniego. Wielkie przyjęcie kończy się jednak tragicznie, a zniknięcie jedenastomiesięcznego synka właścicieli nie jest jedyną stratą, jaką tej nocy ponoszą członkowie rodziny Edevane’ów.
Opuszczony dom…
Rok 2003. Sadie Sparrow, detektyw dochodzeniówki londyńskiej policji, po śledztwie, w którym nie potrafiła zachować profesjonalnego dystansu do sprawy, zostaje wysłana na przymusowy urlop. Wykorzystuje go na odwiedziny u dziadka w Kornwalii. W trakcie jednej z wędrówek po okolicy trafia na dom, który wygląda tak, jakby przed laty zatrzymał się w nim czas.
Nierozwiązana zagadka
Tymczasem Alice Edevane, sędziwa autorka wziętych powieści detektywistycznych, wiedzie wygodne życie w swoim eleganckim londyńskim domu… Do czasu, aż Sadie Sparrow zacznie zadawać niewygodne pytania o przeszłość jej rodziny i przedzierać się przez gąszcz tajemnic, od których pisarka uciekała przez całe życie.
*opis wydawcy
K i l k a s ł ó w o d e m n i e :
To druga przeczytana przeze mnie książka Kate Morton i kolejna tajemnicza historia.
Oczywiście po raz kolejny autorka opisuje historię z przeszłości, która nie zamyka się w jej ramach, a tajemnice czekają na ich odkrycie, wpływając na przyszłość.
Co najbardziej cenię sobie w tej historii?
To, jak prawdziwe portrety kobiece kreśli autorka.
Fascynująca, tajemnicza i mroczna opowieść o sile i determinacji kobiet w świecie rządzonym przez mężczyzn i o pełnej pasji walce o przetrwanie.
Sekret ukryty głęboko w lesie. Dwie siostry, które łączy więcej, niż dzieli.
Ród kobiet z niezwykłym darem.
Pod koniec lat 20. ubiegłego wieku Estrella i jej siostra bliźniaczka, Alma, miały wszystko, o czym tylko mogły zamarzyć – jako córki markiza, właściciela dworku i kopalni żelaza, dorastały w luksusie… Lecz przyszło im też dźwigać ogromne brzemię.
Estrella i Alma to spadkobierczynie niezwykłego daru przekazywanego z pokolenia na pokolenie w żeńskiej linii rodziny. A ich życie naznaczone zostało piętnem przepowiedni, według której jedna z nich umrze, zanim skończy piętnaście lat. Tak zaczyna się pełna magii i pasji historia, która prowadzi czytelnika śladami głównej bohaterki, niezwykłej kobiety, która mimo strachu przed niebezpieczeństwami nie zawaha się zrobić tego co konieczne, aby obronić swoją ziemię i dziedzictwo zapisane we krwi.
Porywająca powieść o miłości, zazdrości i zemście. Pełna tajemnic saga rodzinna w stylu Isabel Allende i Kate Morton, nastrojowa niczym gotyckie powieści sióstr Brontë.
*opis wydawcy
K i l k a s ł ó w o d e m n i e :
Alaitz Leceaga w książce ukazała wszelkie odcienie miłości siostrzanej, dzikiej natury ludzkiej i niepewności losu.
Dla mnie książka okazała się czymś więcej, niż tylko kolejną historią. Miałam problem natury moralnej - polubiłam główną bohaterkę, lecz ta nie zawsze na to zasługiwała. Tylko czy faktycznie była zła? Leceaga pozwoliła obserwować proces zmiany kobiety, którą ukształtowały dramaty, znając jej historię trudno jednak ją oceniać...
Warto przeczytać!
Dziewczyna powraca z dużego miasta w rodzinne strony, ciągnąc za sobą piętno jedynej ocalonej. Tula nie walczy już o koronę miss województwa, bo została małomiasteczkową królową cukierni z flamingiem w szyldzie. Adela próbuje ocalić resztki pamięci przed kaprysami starości i szwankującym ciałem. Pewnego dnia wszystkie usłyszą trzask, który brutalnie zburzy spokój Sorge. Ale czy miasteczko, które już w nazwie ma zmartwienie, kiedykolwiek zaznało spokoju?
Sorge to powieść spleciona z historii trzech kobiet, które poszukują własnego głosu w małej zamkniętej społeczności, naznaczonej przekazywaną od pokoleń traumą.
Mocna, poruszająca i ważna proza o upływie czasu, więzach rodzinnych i doświadczeniu samotności.
Trzask, flaming, skrzydłokwiat.
Aleksandra Zielińska w poruszający sposób pisze o stracie i trudnych zmaganiach z widmami przeszłości, po mistrzowsku opisuje poczucie bezradności i pustki po kimś, kogo nagle zabrakło. To opowieść przede wszystkim o kobietach, matkach i córkach, które z całych sił próbują utrzymać się na powierzchni, kiedy ciężar kolejnych dni ciągnie je na dno.
Estrella i Alma to spadkobierczynie niezwykłego daru przekazywanego z pokolenia na pokolenie w żeńskiej linii rodziny. A ich życie naznaczone zostało piętnem przepowiedni, według której jedna z nich umrze, zanim skończy piętnaście lat. Tak zaczyna się pełna magii i pasji historia, która prowadzi czytelnika śladami głównej bohaterki, niezwykłej kobiety, która mimo strachu przed niebezpieczeństwami nie zawaha się zrobić tego co konieczne, aby obronić swoją ziemię i dziedzictwo zapisane we krwi.
*opis wydawcy
K i l k a s ł ó w o d e m n i e :
Bardzo cenię książki Aleksandry Zielińskiej, ale tym razem jestem nieco rozczarowana.
Nie jest to zła powieść, ale na pewno nie najlepsza książka autorki. Moim zdaniem stać ją na więcej. Pokazała to chociażby w książce Kijanki i kretowiska, natomiast na pewno ta książka jest warta przeczytania, ze względu na nietuzinkowy styl pisarki.
Można spróbować!
Nędzny chłopiec, który buntuje się przeciwko tyranii nauczyciela, morderca, który wyznaje swoje winy przed kolejną ofiarą, złodziej przygnieciony skrzynią, którą właśnie kradnie, pisarz, który grozi redaktorowi, że popełni samobójstwo, staruszek przechadzający się po miejscach, w których wybuchła wojna, ojcowska zemsta dokonana na mordercach córki po trzydziestu latach, a także historia tajemniczego obrazu Milleta, którym fascynują się kolejni bohaterowie i w dziwnych okolicznościach znikają... Cabré pisze szokujące historie, które zamykają się na siebie i przenikają wzajemnie – wszystkie dynamiczne, z werwą, nieraz z humorem i nieokiełznaną fantazją.
Kiedy zapadnie mrok to zbiór opowiadań, które mienią się jak żagwie w ognisku. Niespokojne duchy, które chcą być gdzieś indziej, postacie wyjęte spod prawa, zapachy wywołujące dreszcze, ukłucia ironii, motywy fantastyczne – to wszystko, co sprawiło, że Cabré stał się jednym z najważniejszych pisarzy europejskich. Jaume Cabré stworzył szkatułkową książkę, w której nie ma zbędnego słowa. To zbiór opowiadań naznaczonych mrokiem i gniewem, ale także ironią, fantazją i zabawą.
*opis wydawcy
K i l k a s ł ó w o d e m n i e :
Cabré w swojej najnowszej antologii opowiadań zagląda śmierci w oczy - przygląda się mrokom duszy człowieka, wiąże historie, które się przenikają, by połączyć się w całość, która burzy, oburza i wzburza. Jak wiele w nas mroku?
To jest Cabré, którego pamiętam z książki Wyznaję - nietypowa narracja, żadnych ograniczeń, fantazja, którą podziwiam, bo ta miesza się z rzeczywistością jakby nic ich nie dzieliło, a wręcz łączyło wszystko. Do tego - o ironio, witaj! Jakże brakowało mi jej pełni w "Podróży zimowej". Jeżeli nie poznaliście jeszcze twórczości Jaume Cabré to zacznijcie od tych opowiadań - na pozór wydają się oczywiste, ale pozory mylą, a Cabré nie pozostawia nas z niczym. Tylko z myślami.
Nastoletnia Tracy, wychowana w dzikich ostępach Alaski, spędza całe dnie na tropieniu zwierząt i powożeniu psim zaprzęgiem w lasach otaczających jej rodzinny dom. Chociaż czuje się bezpieczna w tej dziewiczej krainie, zawsze przestrzega zasad, których nauczyła ją matka, zanim zginęła:
Nigdy nie trać domu z oczu.
Nigdy nie wracaj do domu z brudnymi rękami.
A przede wszystkim: Nigdy nie rań innych ludzi do krwi.
Pewnego dnia ktoś atakuje Tracy w lesie. Dziewczyna nie pamięta dokładnie, co się stało, ma jednak wrażenie, że zanim straciła przytomność, zraniła go nożem. Do krwi. Ale nie ma czasu się nad tym zastanawiać, jest zajęta przygotowaniami do zbliżających się zawodów Iditarod.
Wkrótce zaczynają dziać się dziwne rzeczy. Niepokojący lokator, który podstępnie wkrada się w łaski rodziny. Groźna twarz nieznajomego w tłumie. Odcisk buta na skraju lasu… Rodzina Tracy jest w tarapatach.
Dzikie serce to nietypowa opowieść o miłości i niesamowity horror – jak połączenie sióstr Brontë ze Stephenem Kingiem.
*opis wydawcy
K i l k a s ł ó w o d e m n i e :
Myślę, że warto polecić tę książkę - historia jest dzika, nieposkromiona, tak jak dzika jest natura Alaski i nastoletniej Tracy, która łamie zasady, tym samym poznając prawdę o sobie i o matce, która pozostawiła nie tylko wspomnienia, ale i liczne tajemnice.
To bardzo inna książka, taka, którą trudno określić, taka, która nie ma w sobie nic z dosłowności, a dużo trzeba wyczytać między wierszami.
Jedynie zakończenie mnie rozczarowało.
